Gamit

રેહથાણ

અહીં લાખો

ભાષા/બોલી

અહીં લાખો

કુળદેવી/કુળદેવતા

અહીં લાખો

પહેરવેશ

અહીં લાખો

ગામિત
ગામિતનું માનવું છે કે તેઓ સૂર્ય રાજવંશ રાજપૂત સમુદાયના છે. એવું માનવામાં આવે છે કે તેઓ સિંધ પ્રદેશના ખૈબર ઘાટ અને બોલાઘાટ થઈને ભારત ગયા હોત અને પછી તેઓ મારવાડ વિસ્તારોમાં આગળ વધ્યા હશે. હોળીના તહેવાર દરમિયાન ગામીત વૃદ્ધ મહિલાઓ દ્વારા ગાયેલા લીલના ગીતો દ્વારા આને ટેકો મળે છે. તેઓ કોઈપણ સામાજિક અથવા ધાર્મિક પ્રસંગોએ ‘પૂજા’ કરે છે. પૂજા થનારા પ્રથમ ભગવાન સૂર્ય ભગવાન છે. આ પછી બીજા બધા ભગવાનની પૂજા કરવામાં આવે છે. બીજી વિચારસરણી સૂચવે છે કે ‘ગામિત’ શબ્દ ‘ગામ’ શબ્દ પરથી આવ્યો – એક ગામ. કે જેઓ ગામમાં સ્થાયી થયા (એક ગામ) તે ગામિતો છે. તેઓ વસાવા (સ્થાયી થયેલા) તરીકે પણ ઓળખાય છે.

વસ્તી
ગામિતોની વસ્તી સુરત, ભરૂચ, વલસાડ અને ડાંગ જિલ્લાઓમાં જોવા મળે છે. સુરત જિલ્લામાં તેઓ વ્યારા, સોનગadh, ઉચ્છલ અને નિઝર તાલુકામાં જોવા મળે છે. તેઓ ગામિતો અથવા માવાચી તરીકે ઓળખાય છે. તેમની પેટા જાતિઓ પદ્વી, વાલવી અને વસાવા છે. ગામિતો ભીલની પેટા જાતિ હોવાનું માનવામાં આવે છે. જે ભીલો ગામમાં સ્થાયી થયા હતા તેઓ ગામિત તરીકે ઓળખાતા હતા. 2001 ની વસ્તી ગણતરી મુજબ, ગામીતની કુલ વસ્તી 3,54,362 હતી. તેમાંથી 1,76,780 પુરુષ અને 1,77,582 સ્ત્રી છે. કુલ આદિજાતિ વસ્તીમાં ગામીતની ટકાવારી 74.7474 ટકા છે.

વસવાટ, હાઉસ-હોલ્ડ કીટ
ગામડાં ગામડાઓમાં સ્થાયી થયા છે. તેમના મકાનો સિટી ચાલોની જેમ સ્ટ્રેટ લાઇનની કતારમાં નથી. તેમ છતાં તેઓ એકબીજાની આસપાસ રહે છે, તે સ્વતંત્ર રીતે સ્થિત છે. બધા મકાનોમાં ચાર દિવાલોની આસપાસ ખુલ્લી જગ્યા છે. કેટલીકવાર ઘરો નાની ટેકરીઓ પર બાંધવામાં આવે છે; અને કેટલાક મકાનો ટેકરીઓના પગથિયામાં બાંધવામાં આવ્યા છે.

મકાન સામગ્રી માટી, ગોબર અને ડાંગરનો ઘાસ છે. વાંસનો ઉપયોગ દિવાલોના નિર્માણમાં થાય છે. છત ભૌગોલિક પરિસ્થિતિઓને અનુરૂપ બાંધવામાં આવી છે. છતને coverાંકવા માટે ક્યાં તો સ્વદેશી અથવા મેંગ્લોરી ટાઇલ્સનો ઉપયોગ કરવામાં આવે છે. આધુનિક સમયમાં, કેટલાક ઘરોમાં હવે આરસીસી છત પણ છે.

ગામિતો તેમની માલિકીના મકાનોમાં રહે છે. તેમના ઘરોમાં તેઓ તાંબા, પિત્તળ, એલ્યુમિનિયમ, સ્ટીલ, માટી અથવા કાચથી બનાવેલા વાસણો રાખે છે. આ ઉપરાંત, તેમની પાસે કેટલાક ગાદલા, પલંગ, કેરોસીનનો દીવો અને લાકડાના સ્ટેન્ડ, ખાદ્ય-અનાજ સંગ્રહવા માટે ડ્રમ, એક રેડિયો, ટી.વી., ટેપ રેકોર્ડર, ટીન બ boxક્સ અને સ્ટીલની આલમારી વગેરે છે.

સંગીત નાં વાદ્યોં
તેમની પાસે ચામડા, ધાતુના તાર, શંખ, ધન, પાઇપ, નોલી, પાવરી, ડોબરૂ, ઘોઘાલી વગેરેમાંથી બનાવેલા સંગીતનાં સાધનો છે.

પહેરવેશ
જૂની પે generationીના લોકો હજી પણ પરંપરાગત ડ્રેસ પહેરવાનું પસંદ કરે છે. જોકે, બાળકોએ બુશ-શર્ટ અને હાફ પેન્ટ અપનાવ્યું છે, જ્યારે યુવાનોએ શર્ટ અને પેન્ટ પહેર્યો છે. છોકરીઓ ક્યાં તો જૂના જમાનાનું ફ્રોક અથવા નવા જમાનાનું પંજાબી ડ્રેસ પસંદ કરે છે. પુરુષો પેન્ટ-શર્ટ પહેરે છે અને મહિલાઓ ક્યાં તો પંજાબી ડ્રેસ અથવા સાડી, બ્લાઉઝ અને પ patટ્ટી-કોટ / ચણીયા પહેરે છે. વૃદ્ધ લોકોના માથા પર હંમેશાં કેપ હોય છે. વૃદ્ધ મહિલાઓએ સાડી પહેરીને મહારાષ્ટ્રમાં સાડી વડે બંને પગ એકબીજાથી અલગ કરી.

આભૂષણ
ગામીત મહિલાઓને આભૂષણનો શોખ છે. તેમના ગળામાં ‘કાંતિ’ (ગોળ આકારના નક્કર ગળાનો હાર) અથવા સાંકળ (અછોડો) છે. તેઓના નાકમાં ‘ડોન્ટો’ છે, કાનમાં કાનની વીંટીઓ છે, હાથ પરની બંગડીઓ છે, કંકુ છે છે અથવા હાથ પર કંકણ છે, કડલા-સાદા ગોળાકાર આકારના આભૂષણ પગ પર પકડવામાં આવે છે- અથવા સંકલા (ઝાંઝાર) પાસે ઘણાં નાના ચાંદીના ઘંટ છે. નર કમર પર સાઈવર ચેન (કમર-બેન્ડ), હાથની આંગળીઓ પર વીંટી અને પગની આંગળીઓ પર ‘ડોલો’ લગાવે છે. આ ઉપરાંત અન્ય ઘણા ઘરેણાં પણ વપરાય છે.

બોલી
ગામિતો ગામિત ભાષા બોલે છે. તેમનો સંદેશાવ્યવહાર ફક્ત ગામિત બોલીમાં છે. તેઓ ’52 પરિવારોના ગામિતો’ તરીકે ઓળખાય છે અને તેઓએ ભાષણની ચોક્કસ રચના કરી નથી.

ખોરાક અને પીણા
તેઓ નાગલી, જુવાર, ચોખા, મકાઈ (રખડુ તૈયાર કરવા માટે), ઉદડ અને તુવેર દાળ-દાળ માટે બટાટા અને ડુંગળીના શાકભાજી ઉપરાંત તમામ મોસમી શાકભાજીઓનો અનાજ લે છે. તેઓ ચોખા, ચપટી, કઠોળનું પણ સેવન કરે છે. સામાન્ય રીતે તેઓ માંસ અને માછલી તેમજ વાઇન અને તાડીનું સેવન કરે છે. પરંતુ જે લોકો ધાર્મિક વિચારોની ભક્તિ શાળામાં જોડાયા છે તેઓએ આ વસ્તુઓ છોડી દીધી છે.

શિક્ષણ
2001 ની વસ્તી ગણતરી મુજબ, ગામિતમાં સાક્ષરતાનું પ્રમાણ 52.91 ટકા છે. ગામડાઓ ગામડાં તેમજ શહેરોમાં બંને રહે છે; અને તેથી તેઓ શિક્ષણમાં આરક્ષણ સહિતની વિવિધ સરકારી નીતિઓનો ઉપયોગ કરી શકશે.

ધર્મ
ગામના લોકો હિન્દુ ધર્મમાં વિશ્વાસ ધરાવે છે. તેઓ હિન્દુ દેવી-દેવતાઓમાં વિશ્વાસ રાખે છે. દેવલી માડી, ગૌમુખ, ડુંગર દેવ, ગોવલ દેવ, અનાજ દેવ વગેરે જેવા પરંપરાગત આદિજાતિ દેવતાઓ / દેવતાઓમાં તેઓનો વિશ્વાસ છે તે ઉપરાંત તેઓ કેટલાક હેતુઓ માટે વ્રત રાખે છે અને પ્રસંગોપાત યાત્રાધામ માટે જાય છે.

તેઓ ગામ દેવ નંબર, હોળી, ગોવલ દેવ તહેવાર, વાગદેવ મહાદેવ, દશેરા, દિવાળી, નેનો દેવ-મોટો દેવ વગેરે જેવા ઘણા ઉત્સવો ઉજવે છે, તે ઉપરાંત મહાદેવ, દશેરા, દિવાળી, નેનો દેવ-મોટો દેવ વગેરે ગામીત છે. ખ્રિસ્તી ધર્મમાં પરિવર્તન કરનારા ગામિતો ખુબ ખુશી સાથે નાતાલની ઉજવણી કરે છે.

વ્યવસાય
ગામલોટ સામાન્ય રીતે સ્થિર કૃષિવિજ્ .ાની સમુદાય હોય છે. કેટલાક લોકો જેમની જમીન છીનવી લેવામાં આવી છે, તેઓ ખેતમજૂરો અથવા અન્ય મજૂરો તરીકે કામ કરે છે કારણ કે તેઓ તેમના પૂર્વજોની જમીનથી વંચિત છે. આ ઉપરાંત કેટલાક લોકો રોજગાર માટે જવાનું પસંદ કરે છે, આભારી છે કે શિક્ષણ સ્તર જે દિવસેને દિવસે વધતું જાય છે. કેટલાક પશુપાલન માટે જાય છે અને બીજા ઘણા નજીકના કારખાનાઓમાં નોકરી માટે જાય છે.

જાતિ-પંચ
ગામિત સમુદાયમાં, socialપચારિક અથવા અનૌપચારિક જાતિ છે – તેમના સામાજિક વ્યવહારમાં નિયંત્રણ અને નિયમો માટેનો પંચ. ગામિત સમુદાયના લોકો નિયમિત અને નિયમોનું પાલન કરવા માટે સમુદાયના સભ્યો માટે ભેગા થાય છે અને જ્ casteાતિ-પંચની રચના કરે છે. ઉપરાંત, ગામિતોનું લેખિત બંધારણ છે. જ્ -ાતિ-પંચ લગ્ન, ફરીથી લગ્ન, છૂટાછેડા, શિક્ષણ વગેરેના કેસોની દેખરેખ રાખે છે.

સામાજિક રિવાજો
ગામિત સમુદાયનું જીવનચક્ર તેમના જીવનના મુખ્ય ત્રણ તબક્કાઓ આવરી લે છે. જન્મ લગ્ન અને મૃત્યુ.

બાળકનો જન્મ
અહીં કોઈ રિવાજ નથી કે ગામિત છોકરીની પ્રથમ ડિલિવરી માતાપિતાના સ્થળે હોવી જોઈએ. એકમાત્ર વિચારણા તે છે જ્યાં વધુ સારી સુવિધાઓ અને વધુ સારી જગ્યા છે. નવા જન્મેલા બાળકને નહાવા માટે ડાai પાંચ દિવસ ઘરે આવે છે. બાળકના જન્મના પાંચમા દિવસે ‘પંચરો’ અથવા છઠ્ઠા દિવસે ‘છથી’ કરવામાં આવે છે.

સગાઈ
બેટ્રોથલ (સગાઈ) માટે, છોકરાની પાર્ટી એક છોકરીના ઘરે જાય છે. તેઓ ભેગા થાય છે અને ચર્ચા કરે છે. જો તેઓને આ બાબત યોગ્ય લાગે તો તેઓ ‘પિયાં’ એટલે કે વચન આપવાનું નક્કી કરે છે. પાર્ટી વિશે સ્પષ્ટ ખ્યાલ રાખવા તેઓ એકબીજાના ઘરે પણ મુલાકાત લઈ શકે છે.

લગ્ન
સામાન્ય રીતે મંગળવાર અથવા ગુરુવાર લગ્ન માટે વધુ સારું માનવામાં આવે છે. લગ્ન માટે પંડાલ ઉભા કરવામાં આવ્યા છે; સામાન્ય રીતે ઘરની નજીક. સમાજના લોકો અથવા પડોશીઓ આમાં મદદ કરે છે.

લગ્ન સમારોહમાં ભાગ લેવા આમંત્રણ આપવા માટે, હલ્દી અથવા કંકુ સાથેના ભાત ઘરની થ્રેશોલ્ડ પર મૂકવામાં આવે છે. આ પ્રતીકાત્મક સૂચન છે. હવે, આ સાથે પ્રિન્ટેડ આમંત્રણ કાર્ડ પણ છે. લગ્ન બંને પરંપરાગત રીતે તેમજ હિન્દુ રિવાજો અનુસાર કરવામાં આવે છે જેણે કોઈ બ્રાહ્મણ સાથે કર્યું છે. પરંપરાગત રીતે તેમજ હિન્દુ રિવાજો અનુસાર જે તે કરવામાં આવે છે. ડિનર લગ્નને અનુસરે છે. આ સમુદાય આના, ખંધાદ લગ્ન, લવ મેરેજ, પત્ની સમાપ્ત થાય તો પત્નીની બહેન સાથે લગ્ન (લગ્ન) અથવા પતિના નાના ભાઈ સાથે લગ્ન કરવા જેવા પતિ-પત્નીનો લગ્ન કરવા માટે માન્યતા રાખે છે. છૂટાછેડા વગેરે.

છૂટાછેડા
લગ્ન જીવનના ત્રણ વર્ષમાં આ સમુદાયમાં કોઈ છૂટાછેડા આપી શકાતા નથી અને જીવનસાથી રહેતા હોય ત્યારે કોઈ જાતીય સંબંધ રાખી શકાતો નથી, અથવા કોઈની સાથે લગ્નની મંજૂરી નથી. જે લોકોએ આ નિયમનો ભંગ કર્યો છે તેઓને રૂ. 351 / -. જો વિવાદ હલ ન થાય તો, કોઈ પણ કોર્ટમાં સંપર્ક કરી શકે છે.

ફરીથી લગ્ન
નીચેના સંજોગોમાં ગામીત વિધવાને ફરીથી લગ્ન કરવાની છૂટ છે: જો કોઈ વિધવાને બાળક હોય તો રૂ. 32 / – આપવાના છે. તમામ લગ્ન બંને પક્ષની સહી સાથે એક પુસ્તકમાં નોંધાયેલા છે.

મૃત્યુ
જો ગામીત પરિવારમાં કોઈ મૃત્યુ થાય છે, તો મૃત શરીરને ઉત્તર દિશામાં માથું અને દક્ષિણમાં પગ સાથે દળતી પથ્થરની નજીક રાખવામાં આવે છે. ડ્રમ મૃત્યુની જાહેરાત કરવા માટે વિચિત્ર રીતે વગાડવામાં આવે છે. લોકો આવે છે અને રડે છે. કાં તો મૃત શરીરનો અંતિમ સંસ્કાર કરી શકાય છે અથવા ભૂગર્ભમાં દફનાવી શકાય છે. બાળકની ડેડબોડી જમીનમાં દફનાવવામાં આવી છે. અગ્લી, બાબુલ અને ટિક લાકડાથી અંતિમ સંસ્કાર કરવામાં આવે ત્યારે મૃતદેહને અગ્નિ આપવામાં આવે છે. અંતિમવિધિ બિઅર પહેલા અગ્નિ-વાહન લઈ જનાર વ્યક્તિ ગામનો એક ખાસ વ્યક્તિ છે. મૃત વ્યક્તિના શરીરમાંથી ઘરેણાં કા areી નાખવામાં આવે છે. મૃતદેહને નદીના કાંઠે લઈ જવામાં આવે છે; પરિવારના સભ્યો સાત વખત એક મૃત શરીરની આસપાસ ફરે છે. એક મૃત શરીરનો મહિનો ખાખરા બ્રશથી સાફ કરવામાં આવે છે અને દહીં, ખીચડી, વાઇન વગેરેને વળાંકવાળા હાથથી પીરસે છે. પછી તેને મૃત્યુ-પલંગ પર રાખવામાં આવે છે અને સંબંધીઓ તેને આગ આપે છે. પછી તેઓ નદી અથવા કૂવામાં સ્નાન કરે છે. પછી તેઓ સ્મશાનગૃહથી ઘરે પરત આવે છે, અને મૃતકના ઘરેથી થોડે દૂર બેસે છે; ફરીથી ‘તૂર’ સાધન વગાડ્યું છે. જે લોકો સ્મશાનસ્થાન ગયા હતા તેમને ખાંડ અને ગોળ પીરસો. તેમની પાસે દાહોદો-પારિ, ખત્રુ, બર્મા (મૃત્યુ પછી બપોરનું ભોજન) અને પૂજા અર્ચનાનો રિવાજ પણ છે.

વિશેષતા
ગામિત વચ્ચેના લગ્ન મોટા ભાગે સમાન ગોત્રમાં હોય છે. વિશેષણ એ જાણીતા કુટુંબમાંથી જીવનસાથી શોધવાનું છે. અસ્તાલા, માવલી, વાગદેવ વગેરે તેમના ભગવાન અને દેવીઓ છે. પ્રસંગે, તેઓ તેમના સ્થળોની મુલાકાત લે છે અને નૃત્ય અને સંગીતથી ઉત્સવની ઉજવણી કરે છે.